Merhaba;

Yine bir Ramazan ayı başlangıcındayız. Üç aylar tabir edilen Recep, Şaban, Ramazan triosunun sonunda da bayram vardır. Kimine şeker bayramı, kimine Ramazan bayramı, çoğunluğa da tatile gitme bayramı.

Eski zamanlarda Ramazan bayramı 3 Kurban Bayramı da 4 gün resmi tatil anlamına gelirdi. Sonradan sonraya bu bayram tatilleri tuhaf eklemeler sayesinde uzun tatillere dönüştü. Örneğin Ramazan bayramı Çarşamba gün başlıyorsa, yani bayram bitince hafta sonu tatili başlıyorsa, hemen pazartesi ve Salı da tatil edilip, bayram tatili 9 güne çıkarılıyordu. Bu yüzden tatilcilerin en hoşlanmadığı şey “bayramın son iki gününün cumartesi pazara denk gelmesidir.1983 yılında tekrar sivil hayata veya işte çok partili hayata döndükten sonra seçimle iş başına gelen yöneticilerimizin en çelişkili uygulaması bu tatil düzenlemeleridir. Uzun yıllar, her dini bayram öncesi tatilin kaç gün olacağına dair denklemler kuruldu. Tek şart denklemin çözümünde sonucun “9” çıkmasıydı. Olağanüstü formüller hep 9 mucizesini buluyordu. İşin ilginç yanı vara yoğa, kabotaj bayramına, milli bayramlardan bir önceki günün yarısına, bazen tamamına tatil veren yöneticilerimiz, sürekli çıkıp çok çalışmamız gerektiğini, gelişmekte olan bir ülke olduğumuzu, çalışıp üretmemizi ve dahası tasarruf etmemizi öğütleyen konuşmalar yapıyorlardı. Üretime, işe, çalışmaya ihtiyacı olan toplumun ve bu toplumu yöneten devletin her boşluğa tatil yerleştirmesi de herhalde bir kara mizahtı. İşte bu mizah bayram günlerinin; yani 3 veya 4 günün hafta içi günlere denk gelmesi durumunda sihirli “9” rakamını kolayca buluyor yıllardır. Asıl enteresan olan; masraf olur, döviz gider, kim geçecek, kim uçacak, kim kullanacak diyerek yola, köprüye, trene, havaalanına karşı çıkan muhalefetin bu komediye kayıtsız kalması. Bunun tek nedeni de rol model diye her fırsatta bir sözünü telaffuz ettikleri lidere hitaben söyledikleri o atıl, o tembel, o pasif, o ruhsuz, o beni rahatsız etme, o çok yorgunum, o biraz daha dinleneyim, o biraz hava serinlesin, o biraz daha dur, o biraz sonra mesai biter zaten anlamlarına gelen kelime olsa gerek. O kelimeyi yazıyorum. Büyük yazıyorum, seneye de okursunuz: İZİNDEYİZ…

Bu sene bayramın son günü maalesef cumartesiye geliyor. Şöyle bir iki gün ileri alınsa, tatil arife gün başlasa, tam bayram biterken 19 mayıs arifesi gelse iyi olurdu değil mi? Eskiden bayramlar eş dost ziyareti, gelen gideni ağırlama ve ailecek evde bulunma veya misafirliğe gitme günleri şeklinde olurdu. Bu değişti. Artık geri gelmez. Peki, Ramazanın yaşanma biçimi aynı mı? Tabii ki hayır. Benim çocukluğumda yaylada ya da burada geçirdiğimiz ramazan aylarında illa ki her gün birkaç komşudan gelip soframıza konmuş bir tabak, bir kase, birkaç dilim börek, birkaç meyve olur, bizim evden de o gün ne varsa birkaç komşuya yollanırdı. Böylece birçok evin sofrası, mutfağında tek çeşit yemek piştiyse bile çok çeşitli bir sofraya dönüşürdü. Hele de o zamanlar ilk kez oruç tutmaya kalkışmış ve güç bela akşam ezanına kadar dayanmış bir çocukken, sofraya konan her şeyi yiyeceğimi hayal edip, daha bir kase çorba içmeden, içtiğim 5-6 bardak su ile şişer kalırdım. Açlıkla tokluğun arası işte bu. Bir kaç dilim ekmek, birkaç kaşık çorba. Oysa iftardan önce ne çok şey arzu ediyor, ne çok hayal kuruyoruz yemek üstüne.

Ülkemizin ve İslam aleminin bu Ramazan ayında sağlığa, mutluluğa, barışa daha çok yakın olmasını diler, oruç tutanların oruçlarının kabul olmasını ve herkesi sağ salim tekrardan bir Ramazan ayına daha eriştirmesini yüce Allah'tan niyaz ederim.

Afiyet Olsun