Merhaba,

Ben çocuktum.70'li yılların ikinci yarısıydı. Dış çarşı caddesinde dükkanımız vardı. Okuldan arta kalan zamanlarımda dükkana gelirdim. Cumartesi günleri de tüm gün dükkanda olurdum. O zamanki Dış Çarşı, Mut'un ticaretinin merkezi sayılırdı. Şimdi şöyle bir düşündüğümde, caddenin alt girişinden itibaren Faruk Güme, Mehmet Güme, Yalmanlar, Gülşenler, Şentürkler, Saatçi Yakup Çaldağ, Ayakkabıcı Duran Top, Fotoğrafçı Orhan, Terzi Kerim Çelik, Bay Mehmet'in Ali, Ali Çiftçioğlu, Karaoğlanlar, Ali Güldan, Uyum Konfeksiyon Hacı, Serçeler, Necati Üstün, Ahmet Gezer, Ali Tezcan, Mustafa Karakozak, Uzun Abdullah, ortağı Mahmut Günay, Manavlar, Habib Gür, Ahmet Pirgon, Ayakkabıcı Hacı Usta, Pakcanlar, Abaza Ali, Devamlar, Muslahattin Büyükşahin, Hilmi Atsan gibi isimler geliyor aklıma. Ve tabii ki Temiz iş Lokantası. Bazıları ebediyete intikal etmiş olan esnaflarımıza Allahtan rahmet diliyorum.

                 İşte ta o zamanlardan beri, yani aşağı yukarı 45 yıldan beri, ilçemiz ticaretinin ve piyasasının bu günlerdeki durumu hep aynıdır. Şubat-Mart ayları dahilindeki 40-45 gün yaprak kıpırdamaz. Para her durumda her pozisyonda aranılan şey iken bu tarihlerde “karaborsa” olur. Alışveriş seyrekleşir. Temel ihtiyaçlar dışında çok fazla iş olmaz. Hatta pazarlık yapan, fiyat soran bile bulunmaz. Tek satış yapmadan, bazan kasaya tek kuruş girmeden akşam olur. Ve Fakat bilinir ki, Mart ayının ikinci yarısı ile birlikte hareket başlayacak ve giderek artacaktır. Özellikle Mayıs ile Ekim ayları arasında cıvıl cıvıl bir piyasa görüntüsü olacaktır. Buna rağmen; şimdi de olduğu gibi, o zaman da bu piyasadaki durgunluk, paranın yokluğu, ticaretin yavaşlaması ilk kez oluyormuş gibi herkes işlerin durmasından, para dönmediğinden ondan bundan şikayet eden klişe cümleleri tekrarlayıp dururdu. O zamanlar çocuktum, şimdi kocadım. Değişen bir şey yok. Bu zamanlarda piyasa böyle oluyor. Ve hala etrafımda bu yarım asırdır şahidi olduğum klişe konuşmaları yapanlar var. Bir şey olmaz. Hiç bir şey olmaz. Ben 10 yaşındayken, Tarım Kredi Kooperatifinden tuz almak için kuyrukta beklemiştim. Tuz yahu, bildiğin tuz. Dükkanımızda Tüp satardık. Her tüp kamyonu geldiğinde kuyruk olur, tüpler kamyonun üstünde satılır biterdi. İlçemiz içindeki karayolunun etrafındaki birkaç Petrolde, yakıt kuyrukları olurdu. Sana yağı bulunmazdı. Çay zor bulunurdu. Şeker yine öyle. Ve bu arada haber bültenleri saat başı, anarşiden ve çatışmalarda ölen insanlardan bahsederdi. Bir de ana konumuz vardı. Ambargo. Kıbrıs'a çıkartma yaptığımızdan beri ABD bize ambargo uyguluyordu. Enerjide dışa bağımlı olduğumuz, elektrik kesintilerinin aylarca sürdüğü yıllardı. Sık sık seçim yapılır, bol koalisyon kurulur, bol gensoru verilir, koalisyonun biri gider biri gelirdi. O karanlık yılların siyasetinde iki aktör vardı. Kimilerinin Baba dediği, usta bir demagog ve kimilerinin Dürüst Lider dediği Kolejli. Bunlar dönüşerek sırayla iş başına gelir, ve her gelen diğerini kötüleyerek vaktini geçirirdi. ”Enkaz devraldık ”Köy-Kent, olanak, Hükümetin başı bednamdır, mazot var da biz mi içtik, yürümekle yollar aşınmaz gibi kimseye ve ülkeye faydası olmayan gevezeliklerin mimarı olan bu iki aktör 20 ay boyunca bir CB bile seçemeyen iki kifayetsiz olarak tarihe geçtiler.

Kısacası, o zamanları atlattıysak, o zamanlar batmadıysak hiç batmayız. Bu da geçer elbet. Yaralanırız, eksiliriz, örseleniriz ama batmayız. Battık bittik, öldük, devlet yok, ülkeyi satıyorlar gibi izaha muhtaç ve mantık hasreti çeken hezeyanların sahipleri öncelikle Misak-ı Milli ile belirlenen sınırlarımızın içinde kaldığı halde, kolayca elimizden alınan ve bugün akaryakıt fiyatlarının artışının en temel sebebi olan Musul ve Kerkük bölgelerini kimin niye verdiğini bize izah etmek zorundalar.

Afiyet Olsun…