Karamanoğullarını anlattık şimdide Nurettin bey(Nur sofuy)i anlatalım.

Nur Sofu; Karaman aşiretinin beyi (reisi) “Karamanoğulları” devletinin kurucusudur. 

Karamanlılar'ın, Oğuzlar'ın Avşar boyundan veya Salur boyundan  olduğu tartışmalıdır. Hangisinden olursa olsun illâ Oğuz Türklerindendir. 

Şikari Tarihinde aile şecereleri şöyle:

1- Şirvan Han

2- Kâl Han

3- Alp Arslan

4- İbrahim Han

5- Sadeddin Bey

6- Nureddin Bey

Kim olduğunu böylece anlattıktan sonra, şimdi de adı üzerinde kısa bir açıklama yapalım: 

Asıl adı yukarıda da görüldüğü gibi “Nureddin” dir. O zamanın saygın bir tarikatı olan “Babai” tarikatına girip Sufi olunca, Nureddin'in kısaltılmışı olan “Nur” ile “Sufi” sıfatı birleştirilip “Nur Sufi” veya “Nur Sofu” denmiş. Halk arasında “Nur Sofu” diye söylenir. Yazışmalarda; “Nureddin Sofi”, “Nuri Sofi”, “Nur Sofi”, “Nure Sofi” olarak geçer. Yalnız İ:Hakkı Konyalı Arapça'ya meylinden dolayı “Nurüh Sofi” demiştir. Eski yazışmalarda bunu görmüyorsak ta son zamanlarda bazı yazarlar (hiçbir dayanağı olmayan Nurüh adını Konyalı'ya uyarak yazmağa başlamışlardır.) 

Karamanlılar; Anadolu'ya on bin oba (çadır) olarak geldiklerinde başkanları Sadeddin Bey'di. (12:yy. sonları, 13.yy. başları) Yazları Sivas yöresine gelip, kışları da İran taraflarına giderek konar-göçer bir yaşantı sürdürüyorlardı. 

Sadeddin Bey ölünce, yerine oğlu Nureddin'i bey seçtiler. Nureddin Bey ilk olarak  Ermeniler elinde olan Ereğli kalesini aldı. Sonra Selçuklu sultanına asi olan Sivas beyi Hacı Bahadır elinden Sivas kalesini de aldıktan sonra, bir de bağlılık mektubu yazıp kalenin anahtarını sultana göndererek bağlılığını bildirdi.  Bundan çok memnun olan sultan; o sıralar Ermenek ve Mut yöresinde yaşayan Türk obalarının kalelerdeki Ermenilerden şikayet etmeleri üzerine Nureddin Bey'e bir mektup yazıp, asker çekip buralara gelmesini, kaleleri Ermeniler'den almasını, alabildiği kaleleri kendisine vereceğini bildirdi. Nureddin Bey,sultanın emrine uyarak askerlerini toplayıp 1227 yılı sonlarında Ermenek yakınında Kamış yaylasına kondu. İlk olarak Ermenek kalesini alıp kışı orada geçiren Nureddin Bey, İlkbahar'da Mut üzerine yürüdü. Kale dışında (şimdi Mut öreni) oturan Mutlularla birleşip Kaleyi kuşattılar. Kırk gün kuşatmadan sonra kaledeki Ermenilerin Kız kalesine kaçmaları ile boşalan kaleye kale dışında oturan Mutluların yerleşmeleriyle kale artık “Mut Kalesi” adını aldı. 

Daha sonra Gülnar ve Mara kalelerini de alan nureddin bey, aldığı kalelerin anahtarlarını sultana gönderdi. Sultan Alaeddin Keykubat çok memnun oldu, devlet göstergesi olan hil'at, kılıç, tabl ve alem gönderip aldığı kaleleri de Nureddin Beye bağışladı. Böylelikle Karamanoğulları Beyliği'nin temeli atılmış oldu.

Nureddin Bey zaptettiği ve sultanın izni ile egemen olduğu bu bölgede asayişi sağladıktan sonra buradaki kuvvetlerin başına oğlu Karaman Bey'i bırakıp kendisi Sivas'ta olan obasının başına döndü. Orada Babai şeyhi Şeyh İlyas adında bir şeyhle tanıştı. Ona mürid oldu, yedi yıl mağaralarda yaşadı “sofi” oldu. Şeyh İlyas'ın halifesi (vekili) olarak buralara tekrar geldi. Kuvvetlerinin başına geçti. 1256 yılında Silifke kalesini de aldıktan sonra artık yaşlanıp seferlere çıkmaya gücü yetmeyince bütün yetkilerini oğlu Karaman Bey'e bırakıp kendisi Mut'un Yalnızcabağ köyü yakınındaki Değirmenlik yaylasına çekilip 1264 yılında ölünceye kadar orada oturdu. Öldükten sonra çok sevdiği bu yerde, Değirmenlik'te bir buruna defnedildi, üzerine bir türbe yaptırıldı. Türbe, çevredeki insanlar tarafından devamlı ziyaret edilmektedir. Türbenin gelir getiren epeyce bir vakfı vardı. Cumhuriyet dönemine kadar takip edilerek hesaplarının kontrol edildiği arşiv belgelerinde görülebilir. Bilgi vermiş olmak için vakf arazilerinden bazılarını yazayım: 

1- Balabolu çiftliği

2- Bayram Şah   “

3- Değirmenlik   “

4- Oruç Han        “

5- Değirmenlik'te 9 taşlı değirmen

6- Kovan öşrü

7- Galle (buğday) öşrü

8- Kömüş alanı denen yerde bir tarla 

       Nur sofunun değirmenlikteki türbesi yıllarca bakımsızlıktan yıkılmaya yüz tutmuştu, en sonunda restorasyonu yapıldı ve onarıldı.