Merhaba;

Bugün yazı günü olmasına rağmen işlerimin yoğunluğu nedeniyle; her zaman erkenden yazdığım yazı ikindi vaktine kaldı. Editörüm iki kez aradı. Nihayet yazı yazmaya başladım. Toplamda çok uzun olmasa da yazı yazmaktan ziyade yazıya mevzu bulmak insanı zorluyor. Bazı gazetelerdeki su gibi yazılara imreniyorum. Kısa ve sade. İçinde farklı şeylerden ziyade tek bir konu üzerinde fazla yormayan yazılar yazılıyor. Kendi içimde biraz mükemmeliyetçi olduğum için olsa gerek kısa yazılar yazmayı beceremiyorum. Söz konusu yazıları daha çok okuyarak bu eksiğimi gidereceğim inşallah.

Söz yazıdan açılmışken çok önce çıkmış ama benim yeni gördüğüm bir yerel gazetede, alamet-i farikamı kullanan birisi kendince bir şeyler yazmış. Yazısında ne taraftan olduğu hissinden ziyade korkunun dağları beklediği çok belli oluyor. Alametifarikam derken karga'yı kastediyorum. Yazının “kıytırık ”kelimesi ile anılması bu yazının sahibi hakkında bir fikrinizin oluşmasına yetecektir. Bu yazıdan sonra acaba beni mi kastetti diye düşündüm epeyce. Evet kastettiği bendim. Kendisi ile görüştüğümüz dönemlerde de beni sık sık başka isimlerin taklitçisi olmakla suçlardı. Oysa ben gülüp geçerdim. Kendisinin pedagog olduğunu söyleyen bu demagoji ustası zannımca derin bir pişmanlık içinde. Bu üstün cesaret ve sivri dilli yazabilme kabiliyeti olduğunu sanan demogog bakalım TSK'nın Suriye hamlesi hakkında ne yazmış diye bakındım. Çıt yok. Tık ta yok. Dediğim gibi korku dağları esir almış. Yaban ellerde olunca da daha zor oluyordur mutlaka. Bu konuyu desteklemek; ya da TSK harekatı hakkında fikrini öğrenmek için sürekli yazılarını okuyorum. Yazılar yavaş yavaş ”yahu siz yanlış anladınız ”kıvamına doğru evriliyor Demokrasiyi tanımlama biçimi de hayli değişmiş. Kendi fikri haricindekilere pekiyi gözle bakmıyor olduğu zamanları resetlemeye çalışıyor. Pazardan aldıkları üzerinden kandırılma edebiyatı içeren meyve sebze yazılarından sonra yemek yazarlığına doğru geçebilir. Ama halen kararsızlığı devam ediyor. Kendisini ilgiyle izliyorum. Sosyal paylaşımda beni engellediği için görüşme şansımız yok. Ama o da benim yazdıklarımı okuyordur mutlaka. Zaten engellemeye ne gerek var ki. Neyse kendisi bilir.

Uzun zaman sosyal medyadan çağrılar yaptığım CHP'nin yaramaz çocuğu Eren Erdem yine piyasada. Yavuz Sultan Selim Köprüsünün adını Pir Sultan Abdal köprüsü yapıncaya kadar mücadelesini sürdürecekmiş. Bunu söyleyince kendisini bir mücadele başlatmış zanneden siyasi yetersizden daha ciddi hamleler beklerdik aslında. Nedenine gelince çok duygusal bir bahanesi var. Yavuz Sultan Selim Anadolu'daki binlerce aleviyi katletmişmiş. Bu yüzden köprüye Yavuz değil, Pir Sultan adı verilmeliymiş. Aslında bahane değil, gerçek payı taşıyan bir itiraz. Ama Eren Erdemin fikri ya da itirazı kimin umurunda. Ülkesini Rusya'ya şikayet eden, savaş çıkarsa İran'dan yana olurum diyen bir aymazın insanlık hakkında veya etnik köken hakkında duyarlı olduğuna kim inanır. Laf olsun işte. Klasik CHP refleksi. Olmaz diyelim itiraz edelim vs vs. Şimdi hakikaten bu insanın elinde yetki olsa bu köprüyü yaptırmazdı. İsim yüzünden de 3 yaş grubuna hitap eden bir polemiğin sahibi olmazdı. Yazık olmuş. Halkımız cahil olmasa Eren Erdem ve partisi iktidar olurdu. Bu köprü meselesi de hiç olmazdı.

Eren Erdemin itiraz temasına dahil olmak isteyenler ve kendisi vicdanlarına şunu sorsunlar: Dersim'deki Alevileri bombalayan Sabiha Gökçe'nin adı havaalanına verildiğinde bu duyarlılık kabiliyetiniz nerenize girmişti de onu sessizce kabullendiniz. Bi sorun. En güzel cevabı vicdanınız verecektir. Görüşmek üzere

Afiyet olsun