Merhaba

Sıcak kelimesinin en yoğun kullanıldığı günlerdeyiz. Kapalı mekanlardan sokağa çıkar çıkmaz kendini belli eden bir sıcak var. Sanki görünmez bir likit halinde ağır ağır üzerimize dökülüyor. Akşam serinliği veya sabah serinliği gibi tanımlar çoktan anlamını yitirmiş durumda. Her saat her vakit her an sıcak. Bu sıcakla imtihanımız her yıl olduğu gibi eylül sonuna kadar sürecek. Ağustosun yarısı yazdan, yarısı kıştan diyen her kim ise, artık öyle olmadığını göremeden ölüp gitmiş olmalı. Bir de bahtsızlığın tarifini yapan türkü vardı “Ağustosta suya girsem balta kesmez buz olur” diye. O ağustos ne güzel Ağustos'tur, o buz ne güzel buzdur aslında. Hey gidinin ağustosu suları buz tutarmış..

Yayla denilince sanki serinlik veya sıcaktan izole bir yükseklik gelebilir aklımıza. Ama artık yayla da sıcak. Hakikaten sıcak. Gece serinliyor, yatarken örtünme ihtiyacı ise sabaha doğru oluşuyor. Yani yaylada da camlar açık ve üstünüzü örtmeden uyumak mümkün. Eskiden yaylada bu zamanlarda yorgan örtmeden uyumanız mümkün olmazdı. Çünkü üşürdünüz. Sabah dışarısı çok daha soğuk olurdu. Hava öğlene doğru biraz ısınırdı. İnsanlar kazakla, ceketle, hırka ile dolaşırdı. Sadece bir gömlek veya tişörtle çıkılabilecek havaların sayısı bir elin parmakları kadar az olurdu. Yayla yaylalığını yapar, soğuğu, poyrazı, sertliğini hiç eksik etmezdi. Çocukluk zamanlarımızdan anımsadığım yayla günlerinde sular da sert ve soğuktu. Şimdi bahçe duvarının önünden geçen küçük derenin suyu sanki ısınmış gibi. O zamanlar o suyun içinde soğukluğundan dolayı çok fazla duramazdık. Ellerimiz ayaklarımız resmen morarırdı. Sonra o suyla ve çamurla her gün oynayıp bütün gün dağ bayır gezdiğimiz için yüzlerimiz soğuk yanığı ya da yayla yanığı denilen türden kapkara olur, el ve ayaklarımız su ve toprak katkısıyla çatlardı. Ellerimizin çatlakları yüzünden derimizin görüntüsü bir koçmarın sırtına benzerdi. Bu benzerlik Eylül'ün ikinci yarısında artık yayladan döndüysek, yavaş yavaş düzelmeye başlardı.

İşte şimdi o soğuk, o sert yayla bile sıcağa yenilmiş durumda. Mut'un sıcağı bile değiştikten sonra yapacak bir şey kalmamış gibi sanki. Bunların toplamında çıkardığım sonuç ise artık yaşlandığım. 35 yaşıma girdiğim gün “yolun yarısı” temalı muhabbetlerin öznesiydim. 40 yaşıma girdiğim gün birkaç arkadaşımı arayıp “ben artık 40 yaşındayım, hiçbir şey eskisi gibi olmayacak” kıvamında espri yapmıştım.50 yaşıma geldim,53 oldum.. durmuyor gidiyor. Hangi ara bu yaşa geldim bilemedim. Bakın aramızda kalsın;40 tan sonra zaman çok hızlı geçmeye başlıyor. Aklınızda bulunsun. Eskiden geçmeyen günler, saatler, olmayan akşamlar, sabahlar çabucak oluveriyor. Kalıp epeyce eskise de o gönül yok mu o gönül? O hala kendini belli ettiği yaşımdaki gibi hep.. ya çocuk ya ergen.. çok zorlarsa yeni yetme bir delikanlı oluyor en fazla. Onun varlığından haberdar olduğumdan beri o ne derse onu yaptım. Acı çekmek özgürlüktür dediyse öyledir. Bu da sevdaya dahil dediyse o da doğrudur. Git derse de doğrudur, kal derse de. İçime bazen Kış güneşi doğar onunla, bazen şimdi olduğu gibi sarı sıcaklar.. uçurur bazen göklere, bazen de sürgünlere yollar, bir bilgeye dönüştürür, şair eder bazen.. bazen de susturur. Olsun varsın o benim gönlüm. Paşa gönlüm..

Afiyet olsun…