“Üç günlük dünya, yalan dünya, geçici dünya, kavanoz dipli dünya, ölümlü dünya…” Sayın sayabildiğiniz kadar. Bazen kendi halimde düşünüyorum, maddî ya da manevî pek çok hırsla sarıldığımız dünya hayatının kısalığını, geçiciliğini, göz açıp kapayana kadar geçtiğini hatırımdan çıkartmamaya çalışıyorum.Yunus Emre merhumun ifade ettiği gibi,

“Mal sahibi, mülk sahibi,

Hani bunun ilk sahibi,

Mal da yalan, mülk de yalan,

Var biraz da sen oyalan.”

 Hayatın saf ve yalın gerçeği, başlamadan sonu belli olan oyun yaşamak, sonu ise mutlaka ölüm, hakikaten unutuyoruz. Son zamanlarda yaşadığımız felaketler, sivil ve asker kayıplarımız zaman zaman hatırlatsa da, “Hafıza-i beşer, nisyan ile malûldür.” (insan hafızasının unutmak gibi bir özrü vardır.)

1989 yılıydı sanırım, üniversite 2.sınıf öğrencisiydim, yazar Muhsin Mahmelbaf'ın kitabından, Ulvi Alacakaptan'ın uyarlayıp hem yönetip hem de başrolünü oynadığı bir tiyatro oyunu izlemiştim. Güçlü bir hafızamın olmadığı dikkate alınırsa, hayatımda derin izler bırakmış ki bugün bile hatırımda.

Eserde, çok güçlü bir ordusu ve geniş imkanları bulunan bir komutan/liderin, ülkede ve bölgede hakim olabilmek için tüm insani değerleri nasıl çiğneyebildiğini, hedefine ulaşmak için ahlâk, kural, prensip tanımadığı, hırsın gözünü nasıl bürüdüğü anlatılır.

Ne çare ki planlarının gerçekleşmesine bir adım kala, ecel gelir, insan kılığına girmiş ölüm meleği karşısına çıkar, derler ya “Allah, ân içinde ân yaratır” hikayenin önemli kısmı o “tek nefeslik” zamanda yaşanır.

Ölümü temsil eden ölüm meleği ile hayat ve ölüm üzerine konuşur, konuşurlar. Bir anda dünya ve içindeki her şey küçülür, yok olur, toz olur. Belki 20-25 yılda hazırladığı, hazırlandığı her şeyin bir anda sıfırlandığını idrak eder.

Belki de yaşayacağı 20-30 yılda ülkeye hükmetmenin, iktidarı elde tutmanın şehvetiyle tüm insanî değerlerini nasıl ayaklar altına aldığını ölüm meleği tek tek hatırlatır.

Oysa 50 yıl da olsa, 70 yılda olsa sonuçta bitecek, elden gidecek, rüya/hayal olacak. Nefsine, hırslarına kul köle olduğunu yüzüne vurduğunda cevap vermekte zorlanır. Ebedi hayatını nasıl kendi elleriyle yok ettiğini, mahvettiğini görür.

Ölümü hiç kendimize yakıştırmayız, hep başkasında görürüz. İbret almak mı? Her defasında görüp duyup da her defasında ders almayız, hemen de unutur, yokmuş gibi davranmayı tercih ederiz. Sonra, aniden bizim başımıza gelir ve başkalarına ibret oluruz.

SONSUZ

Ben bunları niye anlattım, akla gelmiştir; genelde ülkemde yapılan şeyleri görüp üzülüyorum, özelde de şahitliklerim var. Birileri her şeyin sahibi, hâkimi olmak, tüm zenginlikleri elde etmek, tüm makam ve mevkilere oturmak istiyor.

Çok uzun sürse ne kadar sürecek? Değer mi? “Çok yaşayan yüz yaşına kadar yaşıyor”, onda da bebek gibi bakıma muhtaç hale geliyor.

Oysa, “Sonsuz karşısındaki bütün sayıların değeri sıfırdır.”