En sevdiğim mevsim, birbirinden güzel isimleriyle, sonbahar, hazan, güz yine geldi. Eylül belki çok fazla hissettirmeyecek güzü. Ama haber verdiğine göre peşinden ekim, kasım gelecek ve her yıl olduğu gibi güzü güzelleştirecek. Bu eylülde yine eskiden olduğu gibi okullar açıldı. Pandemi tedbirleri kapsamında ne çok şey eksildi hayatımızda ki; bunlardan birisi de eylül ayıyla birlikte sokaklara taşan okul çocuklarının cıvıl cıvıl sesleriydi. Hoş, gerçi artık çocuklar sokaklarda birbirleriyle şakalaşıp koşuşarak okula gitmek-gelmek yerine bir servis minibüsünün içinde maskesini takıp yaşından çok daha büyük bir ciddiyetin sahibi olmak zorundalar.

Sararıp, dökülmeden önce kızaran yaprakların, şu anın sarılığına üstün geldiği zamanlar ise güzün en zirve noktasıdır bence. Çaresizce erken inen akşamlar, akşamların lacivert örtüsüyle birlikte getirdiği serinlik, yaz boyu açık olan kapı, pencere, balkon girişi gibi yerlerin biraz biraz kapatılması, sabahları havanın biraz daha geç ağarması, gün doğumunda puslu buhar bulutları yerine tunç kızıllığında berrak; ve fakat yağmur haberi veren bulutların sıkça görülmesi, bakmakla görmek arasındaki farkı özümseyen her bilincin yaşama sevincini yükseltir. Gündüzler kısalıp geceler uzadığı için daha çok zamanı uykuya, dinlenmeye, okumaya, öğrenmeye ayırabilmek, özellikle de sezon/vizyon kelimelerinin sıkça geçtiği sinema filmlerinin izlenebilmesi, izlediğiniz filmin eğer kitabını da okuduysanız, bu ikisinin kıyaslanması, bunlara dair soft-art özneli fakat eğlenceli sohbetlerin hafif üşüyerek yapılabilmesi hep güz güzellikleridir ki; bu tür sohbetlerde sıcak şarap ve eski kaşar iyi gider.

En sevdiğim mevsimdir sarı sonbahar. Düşen bir yaprak görürsen beni hatırla demiştin.. her sonbahar gelişinde sarı sarı yapraklarla kuru dallar arasında sen gelirsin aklıma.. O kadar çok şey yazılmıştır ki sonbahar hakkında, hepsi en az sonbahar kadar güzeldir. Ve ağır ağır çıkacaksın bu merdivenlerden, eteklerinde bir yığın yaprak/ve bir zaman dönüp bakacaksın maziye.. ağlayarak.. dizelerinde olduğu gibi ölüm sonbahara, insan ömrü de yaşadığı her şeyin eteklerine bir yaprak gibi döküldüğü kuru bir ağaca benzetilmiştir.

Bir çoklarına göre, hüzün, ölüm, kaygı, ayrılık, yalnızlık gibi negatiflerin mevsimi de olsa ben severim sonbaharı. Ardından kış gelir çok, daha çok severim. İlkbaharı sevmem, havaların ısınacağını haber verdiği gibi, hiç sevmediğim yaz mevsiminin de öncülüğünü yapar. Dünyanın ilk günü hangi mevsim, hangi ay, hangi gündü bilemem, ama bence eylül ayı içinde ekinoks tabir ettiğimiz 21-23 eylül tarihleri arasında bir gündü. Benim açımdan güz, ilk mevsimdir, yılbaşıdır, hayatın anlamıdır, yeniden başlamaktır, ayağa kalkmaktır, bezginlik yüklü yaz mevsiminin sıcağından ve kirinden arınıp, titremek, üşümek, kendine gelmektir. Bu sıradan bir ütopizm değil. Sadece benim ütopyam. Her yaşamın, kendi kültür katmanı ölçüsünde yaşadıklarını değerlendirirken, aynı beklentilerde buluştuğunu kimse farketmez. Her yaşam formu, alim de olsa ümmi de olsa; geri kalan hayatında daha güzel günlerin kendisini beklediğini düşünür, hatta buna inanmak ister. Ve hatta inanır. Tamamen farklı iki kültürü ortak hayalde buluşturan şey ise geleceğin bilinmezliğinden bir ümit oluşturan insan acizliğidir.

Hiç düşündünüz mü, hiç bilmeseniz de genellikle berbat olan hayatlarımızın en mutlu, en güzel anını çoktan yaşamış olabiliriz. Ve geleceğimizde sadece acılar ve kötülüklerden başka bir şey olmayabilir.. Ne dersiniz? Gelecekten hala umutlu musunuz? Kendi elinizde olmayan bir gelecekten…

Afiyet Olsun…