Vatanını, milletini seven insanların önde gelen özellikleri derdiyle dertlenip sevinciyle sevinmeleri ve iyiliği için çalışmalarıdır diye düşünürüm. Bunun dışındaki durumların demagoji/mugalata/laf ebeliği cinsinden olduğu kanaatindeyim.

Demokrasi, özgürlükler ve insan hakları konularında iddialı bir programla gelmişti Akparti, önemli ilerlemeler de sağladılar, hakkını teslim etmek lazım. AB müktesebatıyla uyum amaçlı önemli adınlar atıldı.

1999-2002 arasında yaşanan kriz sonrasında IMF destekli ekonomi politikalarının değişmesiyle oluşan dalgadan,Ali Babacan vb liyakat ve ehliyetli insanlardan kurulan ekonomi kadrolarının başarıları, özellikle 2013 yılına kadar olan dönemde Amerikan Merkez Bankası (FED) ve Avrupa Merkez Bankası (ECB) nin öncülüğünde piyasalara bolca verilen likidite (Karşılıksız para basılması anlayınız) ile birlikte ülkemiz için bir şanstı, ciddi ilerlemelere yol açtı.

2003-2013 sürecinde, 2006 ve 2008 yıllarındaki duraksamalar kısa sürdü ve hem millî gelirimiz, hem de ortalama insanımızın gelir seviyesi arttı. Aynı süre içinde dış borçlar katlanarak büyüse de büyük çoğunluğu özel sektör borcuydu ve finans piyasalarındaki bolluk sebebiyle uygun vade ve maliyetlerle alınmıştı.

Süreçte, uzun yıllardır eksik olan altyapı yatırımları yapıldı, yapılması da gerekliydi. Ancak burada ne derece isabetli hareket edildiği, fayda/maliyet hesabının doğru yapılıp yapılmadığı, birilerine ayrıcalık yapılıp yapılmadığı tartışmalarını önemli ve değerli bulmakla birlikte, alanım değil, yorumlamam doğru olmaz.

2013-2018 dönemini ise daha çok patinaj çekme ve yerinde sayma, hatta 15 Temmuz 2016 ve sonrası süreçte geriye gitme dönemi olarak görüyorum.

Özellikle 2018 yılında damat beyin ekonominin başına getirilmesiyle adım adım raydan çıkma ve klasik piyasa sistemine aykırı adımlar atıldı, ağır maliyetler oluştu. O zamandan bu yana yazılarımda hatalı gördüğüm adımları eleştirdiğim, doğru olduğunu gördüklerimi ise desteklediğim ortadadır.

Paramızın değer kaybına, enflasyonun fırlamasına, genel ekonominin bozulmasına, işlerin kötü gitmesine üzülüyorum. Nispeten beni rahatlatan şey, süreçte görebildiğim hataların doğrularını yazmaya çalışmamdır.

Gelinen noktada, ekonomi yönetiminin kendi dünyalarında yaşadıkları ortada, ülkede açlık olmasa da, bizzat kendi emekleriyle gelinen refah seviyesini kaybeden önemli bir topluluk var.

“Allah kimseyi gördüğünden geri koymasın” derler, yönetimin idrak edemediği, bazı kifayetsiz ekip arkadaşlarının da milleti nankörlükle suçlayacak şekilde nobran tavırlar göstermesiyle aleyhlerine dönen durum bu. Anlayın artık, maddi seviye arttıkça, beklentiler yükselir.

An itibariyle, Dolar 10 TL, Euro 11,50 TL seviyelerine geldi. Ülkede iğneden ipliğe her şeye yüklü zamlar var. Sabit gelirli, dar gelirli insanların gelirleri bir anda buharlaştı, varlık fiyatlarında enflasyon kaynaklı fiktif artışlar yaşandı, yaşanmaya devam ediyor ve edecektir maalesef.

Ülkemi ve milletimi seviyorum, iyiliğini istiyor, yaşanan sıkıntılara üzülüyorum. Ekonomi yönetiminin “hastayı öldürerek hastalıktan kurtulmak” şeklinde özetlenebilecek akla aykırı uygulamalarından vazgeçmesi, piyasayla kavga etmemesi, finans kaynaklarıyla çatışmaması ve aklı-mantığı öne alması dileğimdir.