Merhaba,

Mayıs ayının son günü. Sizler bu yazıyı okuduğunuzda Mayıs gitmiş, haziran gelmiş olacak. Her Mayıs, 20 yıl boyunca utanmadan sıkılmadan “bayram” diye kutlanan 27 Mayıs vahşiliğini, yobazlığını, darbeciliği, postal seviciliğini, Amerikan piyonluğunu, kalleşliği, sağırlığı, pişkinliği ve KORKAKLIĞI getirir aklıma.

27 Mayıs TSK tarafından yapılmamıştır. Eğer öyle olsaydı darbeyi yapan konseyin başında GK başkanı olurdu. GK Başkanı Rüştü Erdelhun Paşa idi. Amerika'nın ve Amerikan uşaklarının, en başta da bu darbenin mimarı İsmet'in kışkırtıcılığına ve baskısına rağmen orduyu siyasete bulaştırmamıştı. Derken Amerika, içerdeki uşaklarının yardımıyla, kurulacak CUNTANIN başına kimin geçeceğine karar verdi. Askerliği emeklilikle sona ermiş olan bir demokrasi düşmanıydı bu. Cemal Gürsel yada bilinen lakabı ile “aga”, cuntanın başına geçti. Ülke çapında gerçekleşecek bir müdahale için askerin emir komuta zinciri içinde hareket etmesi gerekliydi. Düşünün ki, TSK içinde ne kadar çok darbe yanlısı ve ne kadar çok demokrasi düşmanı ve ne kadar çok kişiliksiz, aidiyetsiz, biatsever canlı varmış ki, hepsi bir anda TSK kanunlarına sırt çevirip, Amerika'nın belirlediği bir darbeciye biat ettiler. En baştakinden en sondakine kadar askerlik şerefinden nasibini almamış, karakteri oluşmamış, muhtemelen aile terbiyesi de olmayan bir güruh demokrasiyi yıktı geçti. Adını da “cumhuriyeti korumak ve kollamak” diye koydular. Bu darbe sivil, demokratik yönetimleri yıkmak, kendi vesayetini tekrar sağlamak için her yolu mübah gören İnönügillerin ilk marifetiydi.

İnsani anlamda olumlu hiçbir vasıf içermeyen bu ordu süsü verilmiş olan çete, olumsuz insani vasıflarını tamamladıktan sonra, yaptığı şeylerin bir bedeli olacağını düşünerek kendini korumaya alması gerektiğini düşündü. Darbenin ve darbecilerin eleştirilmesi suç sayılacaktı. Bu kanun çıktı. AYM bu ucube kanunda “Anayasaya uygunsuz bir durum yoktur” kararını vererek nasıl hukuksuzluk yapılabilirin ilk örneğini verdi. Darbeciler kendilerine “ömür boyu senatör” ünvanı da verdiler. Yaptığının yanlış olduğunu bilen, bunun bir bedeli olacağını tahmin edebilen her darbeci gibi, hepsi korkak birer lağım faresiydi aslında. Korkudan başka hiçbir hissi barındırmayan ,görüntüde şatafatlı, özünde virane olan sefil hayatları birer birer, acı çekerek, nefes almak için bile başkasına ihtiyaç duyacak şekilde ve hatta nefesini başka yerinden alacak kadar aciz zelil durumlara düşerek sona erdi. İnsan olmanın erdemini, demokrasinin anlamını, özgürlüğü, başka insanların hayatlarını hiç anlayamadan gittiler. Bu sefilliğin mucidinin ise beklediği olmadı. Tekrar seçimler yapıldığında halkın karşısında ne anlama geldiğini anladı sağır. Sağır aslında o kadar kötü bir siyasetçiydi ki, lise mezunu bir gazeteciye bile parti içinde genel başkanlığı kaptırdı. Uydurulmuş tarihte iki tane savaşa soyadı verilmiş veya o iki savaştan dolayı böyle bir soyadı almış şeklinde masalları anlatılan bir kaybeden olarak, partiyi bile elinde tutamayışı kimseyi şaşırtmamıştı. Olmayan iki savaştan oluşturulan kağıttan kahramanlığı, boğazına kadar yalana batmış tarihçilerin uydurduğu şef, ikinci adam vesaire hikayelere kendini çok fazla kaptırıp, paralarımızın üzerine KENDİ FOTOĞRAFINI bile bastırdı. Bunun niçin yapıldığına dair, başta Sinan Meydan olmak üzere zır cahil Kemalistlerin öyle açıklamaları vardır ki, ağzınızla gülmezsiniz. İşte Kemalizm tam bu noktada, aslında M. Kemal'in izinden giden bir ideoloji değil, M. Kemali kullanarak insanları kandırmaya çalışan bir ucube olduğunu itiraf etmektedir. Şöyle ki; M. Kemal'in fotoğraflarının paradan ve resmi kurumlardan kaldırılmasını bile güzelleyebilen, bu saygısızlığı sahiplenebilen bir UCUBEDİR kemalizm…

Mayıs ayının son yazısı münasebeti ile demokrasi şehitlerimiz olan başbakan ve bakanlarımıza da bir kez daha Allah'tan rahmet diliyorum

Afiyet Olsun…