Benim kafam biraz kalın olduğundan liseyi bitirdiğim yıl kazanamamıştım tıp fakültesini. O yıl ankara hukuk fakültesini kazanabilmiştim. Ben altı yaşımda iken dünyaya gelen küçük kardeşim çocuk felci oldu altı aylıkken. Dakikalar içerisinde pelte gibi oldu kardeşim. Gözleri döndü. Babam mutta var olan doktorları getirdi bir bir evimize. Yaşamaz dediler. Çocuk felcine yakalanmış ama oldukça ağır bu dediler. Şans kardeşimleydi. Onu çok seven bir ailesi vardı. Yaşama sıkıca tutundu kardeşim. Ben o günlerde karar verdim doktor olmaya. O günden sonra kim sorsa doktor olacam dedim. Cerrahpaşa ismini nerden duydum bilmem ama, cerrahpaşada okuyacam dedim herkese. Rahmetli babama hukuk fakültesine gitmek istemiyorum, ben bir yıl daha çalışacam ve hedefime ulaşacam dedim. Kabul etti babam. Babamıda elbette anlatacağım yazılarımda, uzun uzun anlatacağım hem. Ama bugün benim hayatımın, aşkımın babasını anlatmak istiyorum sizlere. Yaşadığım yıllar içerisinde çok az rastladım böyle güzel birine. Ve iyiki rastladım. Kayınbabam Süleyman Şentürk'ün anısına saygıyla. 29 ekim cumhuriyet bayramı perşembeye denk geldi sanırım o yıl. Bu bahaneyle okuluda birgün kırıp çarşamba akşam otobüse bindim. Kimseye demedim muta geliyorum diye. Herkese sürpriz olacak. Cerrahpaşaya başladıktan sonra ilk gidişim muta. Ve artık üniversiteliyim, cerrahpaşalıyım. Kazanamazsın diyen çok olmuştu oysa. Hukuk fakültesine gitmediğim için dayım birgüzel dayak atıp, siz tuncanın çocukları neden şımarık ve kendini beğenmişsiniz demişti, yüzüme bağırarak, tokatlayarak. O şımarık çocuk hedefine ulaşmıştı ve bir üniversiteli olarak muta ilk dönüşü idi. Yaklaşık 14 saatlik yolculuğum, sabırsızlığım sebebi ile bitmek bilmemiş, uzadıkça uzamıştı. 14 saatte varmıştım ama algım üç gün sürdü diyordu. Oturduğumuz ev mut otogarından, elimde valizimle yürüyerek yirmi dakika. Gelişim sürpriz olacak, kimse bilmiyor geleceğimi. Küçük yerlerde laf arabalardan bile hızlı hareket eder. Heleki yürüyen bir kişiden kat kat hızlı. Öyle olmuştu. Fısıltı gazetesi muta geldiğim haberini benden önce yetiştirmişti annemin babamın kulağına. Annem duyar duymaz, benim çok sevdiğim yemekleri yapmaya koyulmuş, babamda merdivenin başına inip beni beklemeye başlamıştı. Babamı yüz metre mesafeden, merdivenin başında, kamyonumuzun önünde görüp sevinçle el sallamıştım. Babam sevinçle anneme seslenmişti Ayten oğlun geldi diye. O eşsiz kokulu kucaklaşmalar. Anne kokusunu anlatmamın mümkünü yok. Tarifi imkansız birşey. Nasıl dizayn edilirse edilsin hiçbir cümlenin gücü yetmez bunu anlatmaya. Sen o kokuya teslim edersin kendini, o ise saçını başını öper koklar, bağrına basar seni kuzum diye. Ya baba kokusu. Hasret kıvrığı terli kaşlarından şelale olur akardı sanki babamın kokusu. Kamyonumuzuda teneffüs ederdim o kokuyla. Gıdığını koklayarak öperdim, kamyonumuzda karışırdı babamın kokusuna, yanık motor yağı parfümüyle. Komşular doluşurdu bu sevinçlerimize. Ve bir rüyaymış gibi çok hızlı geçerdi Mut'lu günlerim. O haftasonu cumartesi günü mut idman yurdunun maçı vardı silifkesporla. Eski bir topçu olan babamda şayet mutta ise maçları hiç kaçırmazdı. Kamyonumuzla giderdik top sahasına. Sahayı yüksekten gören tarafa arabayı durdururduk. Babam tencere tavasını hemencecik çıkarır, sebzeli ve dere otlu bulgur pilavını hemencik pişiriverirdi. Kendi çaktığı masayı kasadan indirir, pilavı kaşıklar, rakılarımızı yudumlar, üzerine birer kaşık keçi yoğurdu (kendi keçimizin yoğurdu) yerdik. Ve.... babam bağırırdı saha kenarından. Hakemlerle uğraşmayı severdi ama hakem demezdi. Hakiiiiiimmm!! Gözlük veriyimmi gözlüüük!! Böyle ofsayt mı olur olluuuummm!! Islıklar eşliğinde alırdık ikinci rakılarımızı. Her seferinde yarasın der bardakları tokuştururduk . Keyif alırdı çocukları ile içmekten. Ki; ben rakıya nezaman başladığımı hatırlamam  aklım erdiğinde içiyordum. İşte o gün kamyonumuzun yanına kırmızı renkli ford marka bir otomobil yanaştı. Sürücü koltuğundan Süleyman Şentürk indi. Göz ucuyla ve tebessümle babamı selamladı. Babam onu selamladı ve amigo gibi bağırmaları bıraktı. Arabanın bagajından temiz bir mukavva kağıt çıkarıp getirdi Süleyman amca. Otomobilin önüne toprağa koydu sınger yazılı mukavvayı. Sonra sağ ön kapıyı açıp kırmızı pantolon, kırmızı kazak ve siyah papuçlu, benden üç dört yaş küçük olduğunu düşündüğüm kızını bu mukavaya oturttu, eline bir külah çekirdek tutuşturdu. Abisini tanıyordum. Ama yıllar sonra eşim olacak bu kızı ilk defa görüyordum. Sanırım mut tarihinde de bir ilk yaşanıyordu o gün. O gün, ilk defa maça bir kız gelmişti. Ve onun gelmesiyle o alandaki bağırmalar ve küfürler bıçak gibi kesilmişti. O gün o maça kızını getiren süleyman şentürkün ders verir gibi davranışı meğer yaşam biçimiymiş. Ben o gün okul gibi bir insanı daha yakından tanıdım, tanımaya başladım. Babamla biraz sohbet ettiler. Ben hiç bulaşmadım sohbetlerine. Yaklaşık yarım saat sonra devre arasında gitmek için kızını arabaya bindirdi. Mukavvayı güzelce çirpti bagaja itina ile yerleştirdi. Bu arada babam süleyman amcayın elini öp. Ve yarın istanbula gideceğini söyle. Oğlu istanbulda lisede okuyor, göndereceğin birşey olursa yarın uğrar alırım sizden, de. Dedi. Bu aileyle yakın ilişkimde böylece başlamış oldu. İyiki o haftasonu muta gitmişim. İyiki cumartesi günü babamla maça gitmişim. İyiki böylesine güzel, özel ve mükemmel bir insanla tanıştım bu vesilelerle. İşte daha sonraki yıllarda hem cerrahpaşada okudum, hem Süleyman Şentürk’te okudum. Hayatımda hiç sıkılmadığım, aksine çok keyif aldığım, uzun yıllar süren bir okuldu bu. Sizlere müsait oldukça ve hafsalam elverdikçe bu okulu, çocuklarımın biricik dedelerini, eşimin sevgili babasını anlatmaya çalışacam.