Doğumun ertesi günü çıktık hastaneden. Kayınvalidem kendi evinde bir oda hazırladı kızına ve torununa. 

Çocuğum 26 mayıs günü doğdu ve ben 29 mayıs günü Ankara otobüsüne bindim.. Ankara'danda Samsun otobüsüne bindim. 

Üç günlük çocuğumu bırakıp askere gittim. Askere bir yıl diye gittim ama bitirmeme bir ay kala uzattılar askerlik süresini. On beş ay askerlik yaptım. 

Dağıtım olduğumda ve belli aralıklarda izine geldim elbet. Ara arada olsa çocuğumun gelişimini gözlemleyebildim. Ama bu on beş aylık sürede kayınbabam Süleyman Şentürk torunu ile oldu... çok güzel zamanlar geçirdiler torunu ile.. ben askerden dönüp geldiğimde dedesi oğlumu büyütmüştü. 

Oğlum beni görüverdiği an dedesine kaçıyordu.. dedesine sarılıyor, benden korkuyordu. Yemek saatlerinde dede ile torunun birbirlerine olan ilgileri seyirlik denilebilecek şekilde eğlenceli idi. Kayınvalidemin oturma odasında ve mutfağında her yer oyuncak kaynıyordu. 

Çuvallar dolusu legolar her yerdeydi. Akşam olduğunda bu legolar ortaya dökülür ve dede torun yatana kadar oynarlardı. Bu birlikteliklerde bir savanın üzerine dökülen çuvallarca irili ufaklı legoların binlercesini kullana kullana köyler yaptılar, şehirler yaptılar, köprüler yaptılar, uçaklar gemiler yaptılar, evler gökdelenler yaptılar.. torun eline aldığı legoyu dedeye uzatıyor, dede o uzatılan legoyu uygun bir yere monte ediyordu. 

Bu oyunlar ve birlikteliklerde de kayınbabam torunuyla çocuklaşıyor, çocuklaşıyor, çocuklaşıyordu. Çocuklaştıkça da mutlu oluyordu. 

Ben askerden döndükten birkaç gün sonra kendi evimize taşınmaya karar verdiğimizde kayınvalidemde kayınbabamda mahsunlaştılar. 

Töhhh..temelli alıştıydım ben babacım deyiverdi kayınbabam Süleyman Şentürk.

Öyle mahsundu ki o an bana bakan gözleri... her akşam burada oluruz baba dedim. 

Siz dede torun gene her akşam yatana kadar oynarsınız.. kaldı ki evimizin birbirine mesafesi elli metre.. sabahları oğlumu öpüp sevip işe öyle gitmeye çok alıştım.. ama artık evimize geçecez dediniz mi akan sular durur babaşam.. artık sizin de gelen gideninize açık tutmanız gereken bir kapınız bir yuvanız var.. ilk gün evimizi çok yadırgadı küçük Süleyman.. geceyi ortamızda geçirdi. Sabaha kadar kokladım sevdim oğlumu.. sabaha kadar oğlumda sık ara uyanıp korkar gözlerle bana baktı.. anne kucağı onun için en güvenli limandı. 

Evimizde ilk gecemizi yarı uyur yarı uyanık geçirdik. Daha sabah ezanı okunmamıştı ki telefonumuz çaldı. Arayan dedemiz Süleyman Şentürk idi.. günaydın babaşam biliyorum rahatsız ettim amma, oğlan uyandıysa gelip alasım var. Günsel hanımın da sevesi var. Ben dükkana gidene kadar biraz sevelim onu. Anası hazırlasın ben almaya geliyorum babaşam... büyük bir keyif ve mutlulukla aldı gitti torununu sabah bile olmamışken.. bu durumdan hiç usanmadı dedemiz.. her sabaha karşı gelip götürdü torun Süleyman'ı. 

Götürmeye başladıktan birkaç gün sonra çocuğu kayınbabamın kucağına verirken - bu kadar mı kıymetli baba?- diye sorunca... neden sen a babaşam.. çocuk dediğin bir yaşam hengamesinde yetişip gidiyormuş... torun bambaşkaymış.. hayatımın bundan sonrası torunumun ve inşallah diğer gelecek güzel torunlarımın.. inşallah sende torun sahibi ol ve yaşa bu benim yaşadığım güzel duyguları.. Süleyman'ımız dünyaya geldiğinden buyana bende Günsel hanımda öyle mutlu öyle dolu doluyuz ki.. bu mutluluğu bize yaşattığınız için ne kadar teşekkür etsek az kalır dedi... dedi amma gözleri de ıslandı Süleyman Şentürk'ün.. torununu kucağına alınca öptü kokladı, sardı sarmaladı ve sevinçle gitti gene.. bu durum aylarca böyle devam etti.. ve büyük keyif aldı Süleyman Şentürk...