Ayağımı küçükken yılan yaladı. Gençali köyünde annemin dayıoğlunun domates tarlasında yardım ediyoruz işe. Ben teğlerin arasında domates toplayanlara boş kova götürüp, dolan kovaları dudun gölgesindeki yığına boşaltıyorum. Bir ara yoruldum ve tarlanın orta yerindeki küçük kayısı ağacına yaslandım gölge tarafından. Patik deriz. İlikli naylon ayakkabı var ayağımda. İlik kuşağı ile patiğin uç burnu arasında boşluk kısımdan ayağımızın üst çıplağı görünür. Yanar ayağımızın o kısmı güneşle. Patiğimizi çıkardığımızda o bölge kapkara görünürken diğer yerler bembeyaz görünür.

Kayısıya birkaç dakika yaslandım gölge yerinde. Ama ayağımın üst o boşluğuna bir şeyler değiyor ve rahatsız ediyor beni. Bu arada gözlerimle de domates toplayanların dolacak olan kovalarını gözetliyorum. Ayağımın üzerine değen şeyi ot zannedip oraya bakmadan ufak ufak yer değiştirtiyorum o ayağıma. İki üç, beş on derken bu nasıl bir ot olaki diye döndüm baktım ayağıma. Kocaman bir yılan uzun kös uzanmış ayağımın o üst kısmını yalıyor. Çığlığı bastım ve kaçtım yılaaaaannn!! Diye  tarlanın içerisinde böğelek tutuk danalar gibi koşturuyorum kendimde olmadan. Dayım yakaladı ve birkaç okkalı tokat vurdu bana. Annem koşup gelmişti ona teslim etti beni. O benim yılan gördüğüm yere gitti. Bulmuş öldürmüş yılanı domates teğlerinin arasında. Ezmiş kafasını. Kocaman kalın bir yılan. Ben bağırıyorum yırtınıyorum..

Yaslandığım kayısının yalağına kıvırıp koymuş yılanı dayım. Geldi beni kucaklayıp, tepinmelerime aldırmadan yılanın yanına götürdü. Bak öldürdüm ben onu dedi. Annem beni alacak olsa da dur dedi anneme. Yüzleşsin ve korkularını yensin. Çocuk kendine gelsin dedi. Kendime gelemedim ben. Yıllarca rüyalarımda yılan gördüm. Kabus oldu bütün gecelerim. Gece evde yatıp uyuyan herkesin soluk alışverişi bana yılan cığıştısı gibi gelmeye başladı. Yıllarca yorganların altında üstünde, yatağın altında didik didik yılan aradım. Karaltıları yılan gibi algıladım. Bir yandan da yılanın öldürülmesine üzülüyordum. Yılandan çok korkarım ama öldürülmelerine de çok üzülürüm. Arabamla yolda giderken önüme yılan çıksa frene basar beklerim geçsin diye. Ota çöpe giderken aklımda yılan olur ödüm sıdar. Bağda bahçede ve ormanda hep yılan korkusuyla dolanırım. Aslında bu korkularımın altındaki ana nedende ayağımı yalayan yılan değil. Ana neden yetiştirilişimiz. Hep uyardı büyüklerimiz bir yerlere giderken. Aman yılana çıyana dikkat edin diye. Böyle böyle bilinçaltımız otomatik bir korku refleksi geliştirdi.

Çocukluğumuzda anlatılanlarsa cabası. Babamın büyük annesinin dere kenarındaki yazlık evinin bahçesinde büyük bir yılan varmış. Annemler oraya her gittiklerinde büyükanne tembihlermiş annemi. Kızım şu aşağılarda dereden yanda büyük bir yılan var. Saçlı ve boynuzlu bir yılan. Aşağı bağa üzüm yolmaya incir koparmaya giderken dikkatli ol. Korkma. Bişey yapmıyor akıp gidiyor kamışlığa. Ama sen gene de dikkat et. Üzerli kadınsın. Aniden görüverip korkup çocuğunu düşürme. Etrafta büyükannenin komşularından da gören var bu yılanı. Ama annem babam hiç görmemişler. Biz ise o bahçeye hiç gitmedik sadece mevkisini biliriz. Korkutucu ve ürpertici bir hikaye boynuzlu ve saçlı kocaman yılan.

Muttan Ermeneğe giderken Evren köyü var. Otuz kilometre civarı muta. Mut ovasının adıras dağına yaslandığı bölgede bu köy. Adıras ve Evren köyü konuşulduğunda şu hikayede çok anlatılırdı. Ama anlatanların hiç biri görgü tanığı değildi. Laf şöyle başlardı. Yalanım varışa da bu hikayeyi bana anlatanın boynuna. Zaten ona da bir başkası anlatmış. Adıras dağı civarında ve eteklerinde kocaman bir yılan varmış. Evran ilanı derlermiş buna. Bu yılan avını dolanarak boğup öldürmez, avını sokup öldürerek yakalayıp yemezmiş. Nefesini içine çektiği anda avını hüüürp diye yutuverirmiş. Keçi boynuzu gibi boynuzları, kadın saçı gibi uzun saçları varmış. Bu yılanın anlatıcılarını çok duydum. Ama gördüm diyeni hiç görmedim. Bir yılan miti evran yılanı. Bizde yılana ilan der köy kasabalılar. Bende bazen ilan diye yazabilirim bilin ki yılandan bahsediyorum. Bu evran ilanı bir mit ama oldukça ürperticide bir mit. Aniden iki üç metre uzağından karşına boynuzu saçı ile dikiliveriyor ve seni hüüür yutuveriyor nefesiyle içine çekerek.

Yaşım on dört on beş civarları. Birkaç yıllık mevsimsel orman işçileriyiz. Babam orman dikim ve çapa sahalarına kamyonumuzla işçi taşır. Bu dönemlerde okulumuz yoksa tatilsek, cumartesi pazar ise bizde gideriz işe. O yıl yaz tatili yaklaşaraktan babamla bizde işe gittik İbrahim abimle. İş sahamız adıras. Evran ilanı belleklerimizde.  Birbirimizden ayrılmayalım diyoruz abimle. Arazi oldukça zor bir arazi. Tepelikli yamaçlardan mütevellit mevki. Ama toprak yok yüzeyde. Yağmur toprağı akıtmış aşağı ırmağa. Yüzeyde sadece çakılı var kırmızı toprağın. Yokuş çıkarken attığın adımın yarıdan fazlası geri kayıp geliyor çakılla. Eniş aşağı inerken bir adım yer yer iki üç metreye ulaşıyor kayarak. Elbette ayakta durabilirsen. Biz çok zaman zıyparak indik. Birkaç pantul…

Her pinar çalısını dolanışımızda evran ilanı dikiliverecek gibi geliyor karşımıza. Ellerimizde 25 er litrelik ikişer ahşap fıçı. Ahşap fıçıların tel sapı. Avuç içlerimizden işler o tel sap, ayak topuk iliğimize vurur sızısı. Oda yetmiyormuş gibi ayağımızın altı misket gibi yuvarlanıp bizi kaydıran çakıl taşı. O da yetmiyor arkamızdan manidar baba bakışı. Bizde görmedik evran ilanı, yalanımız varsa da günahı bize anlatanların olsun. Ki onlarda görmemiş hiç evran ilanı.. Böyle büyüdük biz..