Foto Zeki. Bende etkisi büyük bu ismin. Tığ gibi yakışıklı. Film artistlerine taş çıkartacak kadar afili. İstanbul beyefendilerinden kat kat beyefendi. Kır karanfilleri kadar sağlam duruş ve karakterli. Lehte çok şey sayarım bu isimle ilgili. Şimdilik bu kadar.

İlkokula başladığım yıl kayıt için okula verilmek üzere fotoğrafım çekilmesi gerekiyormuş. Altı adet vesikalık fotoğraf lazımmış. Babamla fotoğrafçıya gittik. Uzun boylu ve çok yakışıklı, insanda görür görmez pozitif his uyandıran bir kişinin dükkânına girdik babamla. Laal paşa camiinin kuzeydoğu tarafında bir fotoğrafçı dükkânı. Dükkân sahibinin adı Zeki. Başımı okşadı Zeki abim. Babama delikanlının fotoğrafı mı çekilecek abi dedi. Babamla kısa bir sohbet yaptılar samimiyetle. Sonra beni iç odaya fotoğrafımın çekileceği yere aldı foto Zeki abi. Yüksekçe ve dönen bir tabureye oturttu. Oturduğum yerin hemen arkam gibi iki yanda afili  ve ayaklı iki şemsiye vardı, onların bana göre yönünü ayarladı. Geldi benim başımı ve oturuşumu biraz düzeltti. Karşıya geçip bir makinenin arkasına geçti. Makinenin arkasındaki kara bi örtünün içine kafasını soktu. Sonra tekrar yanıma geldi. Döner taburemi sağ yana çok aź çevirdi. Başımı biraz sola çevirip kaldırdı. Kamburumu düzeltip beni dikeltti. Biraz gülümse dedi. Sonra, hiç kıpırdama böyle kal bakalım dedi. Yanlardaki şemsiyeleri gene düzeltti. Gene tam karşımdaki, üçayak üzerindeki kahverengi makinenin arkasına geçip kafasını kara örtüye soktu. Öyle kal, gülümse ve gözünü kırpma derken örtüden kafasını çıkardı. Elinde tuttuğu kablolara bağlı bir düğmeye bastı, "şırk" diye bir ses çıkar çıkmaz kuvvetli ışık parlaması oldu. Sonra kara örtüye gene kafasını sokup baktı. Peşi sıra bana samimiyetle ve sevgi yüküyle bakarak tamam, çok güzel oldu dedi. Beni tabureden indirdi. Beraberce dış odaya çıktık. Babama haftaya gelip alsınlar Tunca abi dedi. Benim başımı tekrar okşadıktan sonra bizi dışarıya kadar yolculadı.

Cumhuriyet ilkokulu kayıt defterindeki 807 numaralı bölmeye adım soyadım yazıldıktan sonra okul müdürümüz Salim Atalay, foto Zekinin çektiği fotoğrafımın birinin katını açıp 807 nolu bölmenin sol başına fotoğrafımı zamk ile yapıştırdı.

Foto Zekide defalarca fotoğraflar çektirdik. Ailecek gidip defalarca aile fotoğrafları çektirdik. Ulusal bayram merasimlerimizden sonra gene ailecek gidip bayram kıyafetlerimizle fotoğraflar çektirdik. Foto Zekiye hayranlığım hep arttı. Efsunlanıyordum onu görünce. Bambaşka dokanıyordu içimdeki çocuk hislerime. Tılsım gibiydi dokanışları. Beni hep büyülüyordu. Bende oluşan bu hissin adını ve sebebini o yıllarda koyamıyordum. Yıllar sonra keşfettim o hissin sebebini. Adını yıllar sonra koydum. Gerçek bir sanatçıydı Zeki abim. İşine sevdalı büyük bir sanatçı. Halt etsin sosyete fotoğrafçıları. Halt etsin ünlü fotoğrafçılar. Hiçbirini elbette küçümsemiyorum. Ama Foto Zekinin eline su dökemez hiçbiri. Gözlerinizi kapatıp arınıp bir düşünün hele. Beş bin nüfuslu muta gidin. Gözleriniz siyah beyaz olana kadar kalın. İşte o siyah beyaz yıllarda bizlerin fotoğrafını bir büyük sanatçı çekiyordu. Sanatçı ruhunu bütün görüntülerimize aktarıyordu. Üzerimizde taşıdığımız bütün kiri pası yok ediyor, üst başımızdaki eskilerimizi fotoğraflarımızda yepyeni yapıyordu. Daha o siyah beyaz dönemler uzunca yıllar sürecekken, foto Zeki renkli baskı laboratuvarları kurmak için var gücüyle çırpınıyordu. Benim yakışıklı ve sevgi yüklü ağabeyimdir foto Zeki.

Elinden yetişen fotoğrafçılar oldu. Ustalığını aktardıkları. Bunlardan en tanınmışı foto Kemo. Kemal abim. Foto Zekinin sanatında yoğrulmuş bir güzel adam foto Kemo. Kemal abimde yıllarca fotoğraflarımızı çekti. Kuvvetli bağlarımız gelişti. Dertlerimiz üzüntülerimizi, sevinçlerimizi paylaştık. Şuan mutta fotoğrafçılık yapan çoğunluk foto Zeki ve onun öğrencisi foto Kemonun talebeleridir. Onların usta ettikleri, zanaat öğrettikleri kişilerdir. Hepsini seviyorum, çok seviyorum.

Foto Zeki bir süre sonra terketti mutu. Karamana yerleştiğini duydum. Uzun yıllar hıç görmedim. Belki on on beş yıl aradan sonra bir düğün vesilesiyle mutta karşılaştık.

Yaşadığım ve anlatacağım şu his çok az yaşanır hayatta. Sanki o on onbeş yıl hiç geçmemiş gibi, ayni sevgi ve saygıyla öptük birbirimizi. Aynı sevgi ve saygıyla sarıldık. Karşımda etiyle kemiğiyle Zeki abim vardı. Evet o gün bende o his oluştu. Bu güzel insan büyük ve mükemmel bir sanatçıydı. İşinin hakkını veren güzel bir zanaatkârdı. Hoşbeş ettik keyifle. Çiftçilik yapıyormuş. Zeki abimin çiftçilik yaptığı toprak olmak istedim. Kıskandım o toprağı. O sanatçı ruhun bilgeliğinde ne enteresan ürünler vermiştir o toprak. O topraktan yetişen bitkiler kim bilir ne mutluluklar yaşamışlardır. O topraklarda çekirge olabilmeyi bile çok istedim sohbet ederken. Sohbet boyunca yıllar evvelki sevgisinin aynı ruhuyla, fazlasıyla, oluk oluk yıkadı beni. Öyüm öyüm öydü bana. Zeki abimden ayrılırken, yeni banyo yapıp tab ettiği, tab etmeden evvel günlerce rötuşlar yaptığı fotoğraf karesi gibi tertemizdim. Yenilenmiştim. Onun birazcık gülümse şimdi dediği kıvamda tebessüm ediyordum. Yüreğim cumhuriyet bayramı coşkusu yaşıyordu. Bayrak bayraktı her nefesim.

Fotoğrafçı Orhan amcanın dükkânında hiç fotoğraf çektirmedim. Ama fotoğrafçı Orhan bayramlarda herkeslerin fotoğrafını çekiyordu. Bizlerinde çok fotoğraflarını çekti bayramlarda. Beş altı yıl kadar evvel fotoğraf sandığını karıştırmış benim için. 

Orhan amcanın aile hekimi değildim ama bir sıkıntısı olunca bana gelirdi. Ben bakardım kendisine. Benim için fotoğraf sandığını karıştırmış. Üç tane fotoğrafımı bulmuş, getirdi bana. Elli yıla yakın bir zaman tünelinden, bir fotoğrafçının sandığından çıkıp gelen çocuk ben, o gün beni ağlattı mutluluktan.

Sağlık müdürlüğünde çalışan ve çok sevdiğim levent kardeşim yıllar evvel foto Zekinin yanında çıraklık yapmış. Zeki abimi yazacam gazetede önümüzdeki günlerde dedim. Bir anını anlatır mısın dedim. Levent şöyle dedi bana. Zeki abi bana göre gerçek bir fotoğraf sanatçısıydı doktor bey dedi. Yıllar evvel Zeki abimle ilgili içimde oluşan hisle ilgili yanılmadığımı sevinerek gördüm levent sayesinde. Bütün fotoğrafçılarımıza saygılarımı sunuyorum. Zeki abim ve Kemal abimi hasretle ve saygıyla kucaklıyorum. Sağlıklı yıllar diliyorum. Orhan amcanın anısı önünde saygıyla eğiliyorum. Kalınız sağlıcakla. Hep güzele çoğalınız.

Hocam sene 1989 senesi stüdyoda parola flaşlara geçtik su şemsiyeli yansıtmalı flaşlara ayarladık ama bir türlü flaşların ve ışık yansımalarını kaybedemiyorduk. Sürekli ışıklar ya fazla geliyordu ya da eksik. tam bir hafta uğraştık yapamadık o zaman kardeşi İsmail abiyle çalışıyorduk sonra zeki abiyi çağırdılar karamandan birkaç gün sonra geldi ve içeriye bir adam girdi çok karizma beyefendiydi çok farklıydı. Stüdyoya girdi 10 dakika sürmedi bütün flaş ışık sistemini ayarladı biz baka kaldık. 

Gerçekten olaya çok hâkimdi biz fotoğrafçılığın sanat olduğunu ondan öğrendik.

Sadece sanatı değil iyi niyetli ve dürüst olmak gibi kavramlarda rol model oldu bize.

Levent kardeşime katkısı için teşekkür ediyorum.