Değerli okuyucularımız. Yazılarıma birkaç ay ara vereceğim. Bu ara süresince sizler için yeni yazılar hazırlayacağım. Okuduğunuz bu yazı bu yılki son yazım olsun.

Farkındaysanız birçok yazı yazdım. Mut simalarından yazdım çokca. Kozlar yaylası simalarından yazdım. Kayınbabamla ilgili yazdın haftalarca. Yeri geçtiğinde annemi veya babamı olayların içerisine soktum sadece. Annem ve babamı ayrıntısı ile yazmadım. Bugün ayrıntısıyla babam Tunca'yı, mutun Tunca abisini ve annem Ayten Tunca'yı yazmak istiyorum.

Ailemizi yazmak istiyorum. Ayten ve Tunca' dan olma beş kardeşi yazmak istiyorum. Ve bu beş kardeşin nasıl yetiştiklerini, ne işler yaptıklarını yazmak istiyorum.

Sanırım bu yazı biraz uzun olacak. Bu yazmış olduğum yazım iki üç haftada sürebilir. Yaşadıklarımızdan yola çıkarak yazacağım için, yaşadığımız neleri yazacağımı şimdiden kestiremiyorum. Onun için birkaç sayı süreceğini söyledim. Bütün bunları yazarken yer yer zülfüyare de dokanacağım. Kırmak dökmek huyum değildir. Mutta pek sevilmem. Mizacım serttir biraz. Mizacımın sertliğini ve kostaklıklarımın sebeplerini yazı boyunca izleyeceksiniz. Kimseyi kırmak istemem elbette, ama yazdıklarımdan dolayı bazı cümleleri ve paragrafları üzerine alıpta üzdüklerim olursa af diliyorum. Kendi aile fertlerim dışında adı geçen kişiler yad edilsin diye yazılacak. Adı geçenlerin hiç birisi ile ilgili zülfüyare dokanılmayacak. Siyaset de olmayacak yazı boyunca, ama Mut siyesetiyle uğraşan kişilere bazı göndermelerim olabilir.

Babam İbrahim Tunca. Babamın adının İbrahim olduğunu mutun çok büyük çoğunluğu bilmez. Babamı 19 Haziran 1997 yılında kaybettik. Yaşamı boyunca babamdan küçük yaşta olanlar, hatta o dönemki çocuklar bile Tunca abi diye hitap ettiler babama. Babam Mutun Tunca abisiydi. Sebep budur ki sadece Tunca olarak anılacak yazı boyunca. Ayrıyeten göz doktoru abimin büyük oğlunun adı da direk Tunca.. yani adıyla soyadıyla Tunca Tunca. Bu ismin böyle olmasının sebebi de babama adıyla değil soyadıyla hitap ediliyor olmasından. Torun Tunca'yı yazarken ayrımı yapılabilsin diye Tunca Tunca olarak yazacağım.

Babam 1937 doğumluydu. Tam 60 yaşında kaybettik babamı. 5 çocuk sahibi bu adam üç çocuğunu büyük zorluklarla 60 model bir kamyon ile okuttu. Tam rahata erecek dediğimiz yıllarda ani bir rahatsızlıkla kaybettik babamı. Gördüğünüz gibi daha yazının giriş aşamasında peşpeşe iki kez 60 rakamı geçti. Altmış rakamı babamda ironik bir laftı. İlk üç çocuğunun arasında birer yaş var. Üçü de erkek. Ben ortancayım. Benden sonraki kardeşimde erkek ve benimle 6 yaş var aramızda. En küçüğümüz kız. Onunda bir büyüğüyle arasında 7 yaş var. İlk üç cocuk birer yaş ara ile olup ve üçüde erkek olunca evde illaki bazı yaramazlıklar ve vurdumduymazlıklar yaşanıyordu. Sebep o ki, babam bizlere kızdığında yaşı 45 iken bile ben 60 yaşında 60 model arabanın üzerinde çalışıyorsam sizle…

Babam bir yaş civarı iken annesini kaybetmiş ve öksüz yetişmiş.  Kendisinden üç yaş büyük kardeşi Selami amcamla aynı aile içinde büyüyememişler. Babaannem genç yaşta müzmin bir rahatsızlığa yakalanmış. Dedeme şu tembihi yapmış hastalıktan kurtulamayacağını hissettiğinde. İbrahim efendi (dedemin adı da İbrahim. Bizim sülale boyu bir İbrahim ve bir Rasim kesinlikle var) Selami'm artık biraz büyüdü, ben iyileşemeyeceğimi biliyorum artık, sende iki çocuğu zor idare edersin erkek başınla. Selami'mi kız kardeşin Şerife'ye ve Ahmet efendiye emanet edebilirsin. Kendi öz evlatları gibi bakacaklardır Selami'me. Ama Tuncam daha sabi, onun bakımını sana emanet ediyorum. Demiş. Amcamı kahveci Ahmet Meriç ile Büyük hala Şerife Meriç üstlenmişler ve yetiştirmişler. El kadar çocuk…

Yukarıdaki yazılan soy isimden dolayı az buçuk benim adımın nerden geldiğini tahmin etmeye başlamışsınızdır. Bu bahsi ilerde ayrıntısı ile yazacağım. Mutta çok sevilen kahveci Ahmet Meriç'in enteresan bir şansını ben gibi hissedeceksiniz sizlerde.

Babamın babası İbrahim Tunca. Lakabıyla Dolma İbrahim. Mesleği gereği de kahveci Dolma goca. 

Dedem mutun ilk kahvecilerinden. Yıllarca çarşı esnafına kırk yıl hatırlı kahveler yapan ve ulaştıran kişi. Muta ilk kara çayı getirip üç beş yıl, millet çayı içer olana kadar bedava çay dağıtan kişide dedem. Bu hikayeyi de bana anlattığı şekliyle Ali Demirağ'ın ağzından aktaracağım ileriki bölümlerde.

Mutumuzun çok güzel, çok değerli bir markası vardı beş on yıl evveline kadar. Küdem yoğurt. Gerçekten marka. Gerçekten eşsiz bir lezzet. Her restorana oturduğumda küdem yoğurt istiyorum. Aydıncık'ta küdem yoğurt istiyorum, Anamur'da küdem yoğurt istiyorum, Silifke'de küdem yoğurt istiyorum, mersinde küdem yoğurt isteğim. Bulunduğum işletmeye küdem yoğurdu öğretiyorum. Öğrenen işletmelerde çok memnun oluyor küdem yoğurttan. Ciddi bir mut milliyetçisiyim mutta. Ciddi bir mersin milliyetçisiyim mersinde. Aydıncık'ta Aydıncık milliyetçisiyim. Anamur'da Anamur milliyetçisi. Mesela muz alacaksam Anamur muzu olmalı. Balık Silifke ve Aydıncık balığı olmalı. Yoğurt küdem olmalı, mut yoğurdu olmalı. Silifke'nin yoğurdu derler. Silifkeliler gücenmesin. Yoğurt küdem olmalı. 

Dedemi kaybettiğimizde ben yedi yaşımda filandım. Kale mahallesinde Döşlerin evinde kiracıydık. Dedemin cenazesi kendi evinden değil bizim evden kalktı o zamanlar. Yeri gelmişken dedemizi çok sevdiğimizi söylemek istiyorum. 140 kiloluk uzun olmayan, şişko bir adamdı dedem. 

Benim kollarım onu kucaklayıp sarmaya yetmezdi, ancak göbeğinin bir kısmını kucaklayabilirdim sarılınca. Kalın dudaklıydı. Filtresiz üçüncü cıgarası içerdi. Sigaranın yarısı kalın dudaklarında ıslanırdı.

Babam ilkokul mezunuydu. Şartlar gereği okuyamamış. Hep heves etmiş ama kimseye söyleyememiş beni okutun diye. Bu sebepten bütün çocuklarına hep okuyun dedi ve bütün çocukları okudu. Babam çok zeki bir adamdı. Orman arazisinde bir kerestenin kaç metre kaç mikap geleceğini anında hesaplardı. Yazının ileriki bölümünde ilkokul arkadaşı Yaşat Manavın bana aktardıklarını anlatacağım unutmazsam.

Tam bu noktada Tunca'nın çocuklarının nerelerde okuduklarını yazayım. En büyüğümüz İbrahim Tunca İstanbul üniversitesi iktisat fakültesinde okudu. Onun küçüğü Rasim abim Edirne tıpı kazandı. O kazandığı yıl Edirne tıp derslerini Cerrahpaşa'da görüyordu. 

Ertesi yıl Edirne'ye taşındı okul. Abim yeni açılan okulun zorluklarını, aksaklıklarını görünce, not ortalamasını çok yüksekten tutturarak yatay geçişle Çukurova tıp fakültesinden mezun oldu. Ankara hastanesinde göz ihtisası yaptı. Bizim evin en hırslı ve en zekisidir kendisi. Hepimiz karerince zekiyiz elbette. Ama hırs takviyesi ile o çok zeki. Ben İstanbul üniversitesi Cerrahpaşa tıp fakültesi mezunuyum. İhtisas yapmadım. Benim  küçüğüm Tuna Tunca İstanbul üniversitesi orman fakültesi mezunu. En küçüğümüz Hatice.

(Devam Edecek)