Bankada doğu illerinde çalışırken İran’a ve sonraki yıllarda da Özbekistan’a gitmiştim. Özellikle gezdiğim İran’ın Tebriz ve Urumiye şehirleri ile Özbekistan’ın Semerkand ile Fergana şehirlerinin kültürünü, tarihi ve turistik yerlerini çok beğenmiştim.

            Her iki ülkede insanları gözlemlediğimde ise ortak noktalar dikkatimi çekmişti, sokakta ya da iş yerlerinde, yemek yenilen mekanlarda insanlar çok mutsuz ve umutsuz, boş ve donuk bakışlarla hayatlarını sürdürüyorlardı. Tedirgin ve huzursuz bakışlar, keyifsiz ve enerjisi düşük konuşmalar çok yaygındı. “Gözünün feri sözmüş” denir ya, toplumun kahir ekseriyeti ölmüş balık gözü gibi bakıyor, konuşuyor, dolaşıyordu.

            Maalesef, ülkemizin özellikle 20218 den bu yana yaşanan “sürekli kriz” dönemi sebebiyle toplumu taşıyan “ortadirek” tabir edilen toplum kesimlerinin hızla yok olduğu, gelir dağılımının bozulduğu, üretenlerin adeta cezalandırıldığı, toplumun adeta “çok zenginler” ile “çok fakirler” şeklinde dengesiz şekilde bölündüğü zamanlar yaşıyoruz.

            Sizler de bir bakın isterseniz, çevrenizdeki insanların bu açıdan durumlarına. Mersin merkezde, milyonun üzerindeki insanın yaşadığı bir alanda bu durumu tespit ediyorum ben. Üretici/çiftçi mutsuz, esnaf/tüccar mutsuz, ihracatçı/ithalatçı mutsuz, öğrenci/genç hem mutsuz, hem umutsuz, örnekleri bolca ekleyebilirsiniz.

            Kendi adıma tarımsal üretime olan muhabbetimi ve artık vazgeçmek üzere olduğumu beyan eden paylaşımlarımda dile getirdiğim üzere, sahipsizlik, maliyet artışları ve diğer sistemik problemler sebebiyle tarımsal üretimden çekilmeyi ciddi ciddi düşünüyorum, mutsuzum. Aynı zamanda emekli banka müdürü olarak emekli maaşı alıyorum, tüm emekliler gibi kesinlikle çok mutsuzum.

Hatalı ekonomi politikalarının etkisiyle neredeyse toplumun %80-85’i mutsuz ve umutsuz. Kalan %15-20 lik kesimin ise belli oranda birikimi ve varlığı olan kişilerden oluştuğunu söylemek gerek. Rahmetli Erbakan’ın dediği gibi, üreten, katkı veren değil, rant ile geçinen kesimleri destekleyen, koruyan politikalar izlendi. Oysa 2021 de “Nas var, Nas” denerek başlanan süreçte bunun tam tersinin hedeflendiği iddia edilmişti.

            Peki, kimler mutlu? Parasını bankada ve para piyasalarında tutanlar mutlu, “faizi kaldıracağız” diye çıkılan yolda, dünyanın en yüksek hem TL hem de dolar faizini veren ülkesi haline geldik. Geçen haftaki ve o yazımda atıf yaptığım yazılarda dile getirdiğim üzere, bu “para/banknotun” ne olduğunu, temel mantığını anlamamak ve miras kalan kitap ve külliyatı literal (metinci) okumaktan geliyor.

Başka kimler mutlu? Bürokraside ehliyet ve liyakata bakılmadan birkaç makamdan maaş ve diğer özlük haklarını alan çok keyifli bir kitle var, örneklerini saymaya bu sayfa, hatta gazete yetmez malumunuz.

            Düşük faizli, uzun vadeli bol keseden dağıtılan kredilere bir şekilde (?) ulaşabilen kesimin tuzu kuru, gayrimenkul ve menkul satın alıp enflasyon şartlarında borçları yok edilen (!) çevreler bunlar. Elbette aradaki farkı tüm ülke ödedi ve ödemeye devam ediyor.

            “Ağlayanın malı gülene yâr olmaz” , “Boynuzsuz koç, boynuzludan hakkını alacak” gibi çok güzel sözlerimiz var ama tuzukurulara geçmeyeceğini bildiğimden yazmayı gereksiz görüyorum.