Türk şiirinin müstesna kişilerinden birisi olan Halide Nusret Zorluta’yı, elbette şiirlerinden bilirdim, ama onu ilk kez 9 Şubat 1974 tarihinde Güzide Taranoğlu’nun, evinde düzenlediği şairler buluşmasında görmüştüm. O gün, ilerlemiş yaşının da verdiği etkiyle, üzerinde bir çöküntü vardı. Üstelik o günlerde bir de rahatsızlık geçirmişti.

            Rahatsız olduğu bir gün de Enver Tunçalp’le birlikte evinde, hasta yatağında ziyaret etmiştik. O gün Güzide Taranoğlu da oradaydı. Kendi sesinden bir iki şiirini dinlemek onurunu elde etmiştim. Güzide Hanım, o şiir okurken teybini almış, ses kaydı yapıyordu.

            Merhum eşinden bahsederken, “Paşam” diyordu… 7 Şubat 1975 tarihinde, Enver Tuncalp, Zorlutuna ile ilgili şu bilgiyi anlatmıştı:

“Halide Nusret beni çağırdı. Hep ben giderdim, o çağırmazdı. Gittim. Kocasıyla aralarında geçen bir diyaloğu anlatmıştı. Paşa demiş ki; bir yana 5 bin lira bırakalım da aniden ölüverirsek cenazemiz kaldırılsın. Ama bankada değil de evde bir yerde dursun. Çünkü ölüm bankanın kapalı olduğu bir gün olursa parayı çekemeyiz. Nitekim Paşa’nın vefatı Pazar günü oldu da bu parayla cenazeyi kaldırdık. Sonra ben de bir 5 bin lira biriktirerek, muhafazası için oğluma verdim. Geçenlerde bir iş için oğlumdan 2 bin lirasını istediğim zaman ezile büzüle parayı harcadığını söyledi. Rahmetli Emekli Subaylar Derneği’ne muntazaman para yatırırdı. O dernek böyle ölenlerin filan cenazesini kaldırırmış. Siz bir sorsanız da, geçmiş aidatlarımızı da ödemek suretiyle yeniden o derneğe üye olsak…”           

22 Kasım 1976 tarihinde Kültür Bakanlığı tarafından, doğumunun 75.yıldönümü nedeniyle, Yeni Sahne tiyatrosunda bir kutlama toplantısı yapılmış, ben de o toplantıda bulunmuştum. Kültür Bakanı Rıfkı Danışman’ın açış konuşmasıyla başlayan toplantıda, Prof. Emin Bilgiç, Yavuz Bülent Bakiler, Semih Sergen, Mehmet Çınarlı, Muhittin Çolak, Ömer Naci Bozkurt, Mualla Anıl ve Ayhan İnal, Zorlutuna’nın çeşitli özellikleriyle ilgili konuşmalar yapmışlar, şiirler okumuşlardı.

Türk Kooperatifçilik Kurumu Yönetim Kurulu üyesi olduğum yıllarda, bu değerli şairemizle ilgili biz de bir jübile düzenlemiştik. Benim yönettiğim o toplantıda da onun özelliklerini içeren konuşmalar yapılmış, şiirleri seslendirilmiş ve kendisine de söz verilerek hem konuşması hem de şiirlerini okuması sağlanmıştı.

Kısa Özgeçmişi

H.N.Zorlutuna 1901’de İstanbul’da doğdu. Meşrutiyet döneminde Kerkük'te mutasarrıflık yapan, II. Abdülhamit devri gazetecilerinden Mehmet Selim Beyin kızıdır. Erenköy Kız Lisesi’ni bitirdi. Bir süre İstanbul Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Türk Dili ve Edebiyatı bölümünde eğitim gördü.

1924'te Edirne Muallim Mektebi'nde başladığı öğretmenlik görevini Kırklareli, Kars, Ardahan, Urfa, Karaman, İstanbul ve Ankara gibi yurdun çeşitli yerlerindeki liselerde sürdürdü.

Edirne'de öğretmenlik yapmakta iken 1926 yılında, IV. Süvari Alayı subaylarından Binbaşı Aziz Vecihi Zorlutuna ile evlendi. Evlilik hayatı, eşinin 45 yıl sonraki vefatına kadar sürdü. 1930'da oğulları Ergün, 1938'de kızları Emine dünyaya geldi.

Edirne'deki üç yıllık öğretmenliğinin ardından İstanbul Kız Lisesi’ne atanarak eşiyle beraber İstanbul’a taşındı. Şükûfe Nihal’le dostluğunun temelleri bu sırada atıldı. Yedi yıl İstanbul'da öğretmenlik yaptıktan sonra şark hizmeti isteyerek Kars'a atandı.

Daha sonra eşinin tayini üzerine Karaman’a ve Urfa’ya gitti, dört yıl Urfa'da öğretmenlik yaptı. 1948 yılından itibaren Ankara'da öğretmenlik yaptı. 1957'de Ankara Kız Teknik Öğretmen Okulu'nda çalışmaktayken kendi isteğiyle emekliye ayrıldı. Öğretmenlikle ilgili anılarını "Benim Küçük Dostlarım" adlı kitabında topladı.

10 Haziran 1984’te İstanbul’da vefat etti.

***

Halide Nusret Zorlutuna şiir yazmaya mütareke yıllarında başladı. Kurtuluş Savaşı’nın etkisi ve heyacanıyla Milli edebiyat akımına katıldı. Kadın duyarlılığıyla işlediği şiirlerinin yanı sıra hikâye, deneme, roman türlerinde de eserler verdi. Milli edebiyat akımı içinde değerlendirilen şiirlerinde geleneksel ölçü ve anlayışa bağlı kaldı. Şiir öykü ve düzyazıları Milli Mecmua, Aydabir, Çınaraltı, Hisar, Gülpınar, Türk Kadını gibi dergilerde yayınlandı. Geceden Taşan Dertler (1930), Yayla Türküsü (1943), Yurdumun Dört Bucağı (1950), Ellerim Bomboş (1967) adlı şiir kitapları; Küller (1921) ve Sisli Geceler (1922) adlı romanları; Beyaz Selvi (1945),Büyük Anne (1971) ve Aydınlık Kapı (1974) adlı öykü kitapları yayımlandı.

Elleri öpülesi bir kadın olarak tanıdığım, Halide Hanımı bu kısa yazı ve  şiirleri ile anarken, ona bir kez daha Allah’tan Rahmet diliyorum.

             ATATÜRK

Türk çocuğu! İyice bak ve tanı:

İstiklâl güneşi bu baştan doğdu;

Salgından kurtardı güzel vatanı,

Bütün düşmanları yurdundan kovdu.

Türk kızı!. Yüksel de göklere kadar,

Altın yıldızlardan işle bir çelenk;

Ayın bahçesinden çiçekler kopar,

Gazi’nin önüne ser; ışık ve renk.

Türk oğlu rüzgârlar olsun sana at,

Doğudan batıya müjdeler taşı,

Atatürk’ü gönlün içinde yaşat;

De ki: zefer olsun onun yoldaşı.

Cihan tarihini süsledi adı

Ey büyük ulusum övün ve sevin,

Bir benzeri daha yaratılmadı,

Dünyada bir tane senin Kemal’in.

        MEHMED’İM

Gölgeni görsün de titresin düşman,

Şu yüce dağa bir yaslan Mehmedim!

Tanrı’dan armağan kalbindeki kan,

Ah arslan Mehmed’im! Arslan Mehmed’im!

Ezelden kahraman Türk, er oğlu er!

Yurda yan bakanı çevir, yere ser!

Silaha ne hacet? Bakışın yeter.

Ah arslan Mehmed’im! Arslan Mehmed’im!

Köyde düşünceli, cenklerde şensin

Yerlerde, göklerde, kalplerde sensin

Bir baştan bir başa tarihim sensin!

Ah arslan Mehmed’im! Arslan Mehmed’im!

 GİT BAHAR

Çekil, bu gölgeli yolda gezinme,
Bahar, bakışların yine pek sarhoş!
Yanılıp gönlüme misafir inme,
Kapısı kilitli, mihrabı bomboş,

Mâbeddir orası, meyhane değil.

Ziyalar, kokular, sesler, çiçekler..
Ömrünün her günü bir başka düğün!
Bülbüller koynunda aşkı çiçekler
Güller dökülürler göğsüne bütün.

Gerçekten güzelsin, efsane değil..

Altınlı başında papatya niçin?
Sarı saçlarına pembe gül takın!
Git bahar, gönlümde ibadet için
Diz çöken kızları ürkütme sakın,

Kalbime girme, o, kâşane değil.

Git bahar, git bahar... Uzaklarda gül;
Denize renginden bırak hediye,
Ufuklarda gezin, semaya süzül,
Kalbime sokulma "peymane!" Diye,

Gördüklerin kandil...Peymane değil!