Merhaba,

Bugün editörüm uğradı. Çay içtik birkaç kelime laf ettik. Bu hafta ne yazalım sorusunun etrafında turladık. Referandum birincil ve gündemin önündeki konu oldu. Ama fikrimce referandum havasına henüz giremedik ilçe olarak. Zira her seçimin olmazsa olmaz rengi; küçük gri arabası ve tüm zamanların en iyi seçim şarkısı ile sevgili muhalifimiz, yalnız cengaverimiz, mücadelesini sabır ısrar ve sadakatle sürdüren bir hocamız henüz arzı endam etmedi. Biliniz ki uzaktan kulağınıza o tanıdık sözler ve otantik müzik çalınmadıkça bu referandum referandum değildir. Şarkı halk müziği ezgilerinin giriş peşrevinden hemen sonra; çok ta özgün olmayan bir ses tarafından seslendiriliyor. “Amerika gatil gatil….” Hatırladınız mı? İşte bu şarkının çalındığı o küçük gri araba en az bir kere sokağınızdan geçmediyse bu ilçede seçim atmosferi henüz oluşmamıştır.

Önceki haftalarda bahsettiğim stepteki mujik kendi sosyal paylaşım alanı olan twitter mecrasında beni listesinden silmiş ve onun sayfasını görmemi engellemiş. Ben aynı şeyi yapmadım. Benim sayfamı istediği zaman görebilir. Ortaokulda sıra arkadaşımdı. En basit derste bile benden kopya çekmeye çalışırdı. Bu yüzden kendisine hep çok akıllısın ama zeki değilsin derim. Bunun ikisinin farkı ne? Hem akıllı hem de geri zekalı nasıl olunuyor diye sorar. Bu küçücük bilgiyi bile öğrenmeye zahmet etmeyip modifiye bir kopya yöntemi ile benden çalmaya kalkışan çok akıllı bir tatlı su uyanığıdır kendisi. Bulunduğu su birikintisini derya zanneden bir eksik algının da esiridir. Yeni olana açık olmayan, “keşke hala tek partili sistem olsaydı” diyebilen demode bir insansı türdür. Uzun yıllar boyunca bulunduğu 3.sınıf bir ülkede çocuklarını Fetö okullarında okutmuş ama şimdi bu hiç olmamış gibi davranmaya çalışan ne oralı ne buralı kayıp ve küçük bir hayatın sahibidir. Bir hayatın doğru ve güzel olabilmesi adına hiçbir çabası olmayan; küçük hayatını önemli bir ayrıntı zanneden birçok bilmiş olarak en büyük eğlencesi beni ve yazılarımı Engin Ardıç ve yazılarına benzetmesidir. Efendim neymiş? Engin Ardıç her gün yestehliyormuş, ben haftada bir yestehliyormuşum. Şahsen Engin Ardıç beğendiğim bir yazardır. Ona benzetilmek beni incitmez. Hatta kendini pedagog zanneden bir eşek arısı var; o da beni Engin Ardıç'a benzetmişti. Bu tür kafaların dengi olan gerçek faşist ve halk düşmanı bir derginin, yani Leman'ın bir karikatürünü de konuyu desteklemek için paylaşmıştı eşek arısı. Karikatürde Engin Ardıç'ın kaleminden mürekkep yerine necaset damlıyordu. İşte seviye bu. Sosyal medya da yazsam da gazete de yazsam da benim yazılarımın necaset olduğunu söyleyen bu ikilinin benim nazarımda tek bir ortak yönleri var. Her ikisi de benim yestehlediğim necaseti her gün ağızlarına sakız yapmazlarsa rahat edemezler. Yazının sonunda kullandığım “Afiyet olsun” lafzı bunlar için ayrı anlamlar taşıyor böylece.

Yazdığımız yazılar gazete tarafından gazetenin sosyal medya sayfasında paylaşılıyor. Buraya bazı okurlar yorumlar yazmışlar. Bu yorumları çok sonra gördüm. Benim yazımı okuyup ta bu kişi…veya bu yazıyı yazan kimse….. veya ben bunu kimin yazdığını biliyorum ama….türünden beyinsiz cümleler kullanılarak yapılan yorumlar hiç umurumda değil. O yazının bana ait olduğu orada kocaman yazıyor. Aklın sıra görmezden geliyorsan sen bilirsin de buradan çok hoş görünmüyor. Dilediğiniz şekilde yorum yapıp dilediğiniz şekilde eleştirebilirsiniz. Bu her okurun hakkıdır. Kimin yazdığını bilmiyormuş embesilliğine sığınmanıza gerek yok. Önemli olan fikrinizi söyleyebilmenizdir. Katılırım veya katılmam o daha sonraki aşama. Bunu yaparken lütfen bu ilçenin en eski yayın kurumuna ve onu yönetenlere saygısızlık etmeyin. En azından bu işin nasıl yapılacağını bilmediğiniz halde; bu işi yarım asra yakın zamandır yapan insanlara talimat verir tarzda önerilerde bulunmayın.

Bu haftalık bu kadar sevgili okur. Tekrar görüşmek üzere sağlıcakla kalın.

Afiyet olsun